Nieorganiczne inhibitory korozji

Nieorganiczne inhibitory korozji stanowią jedną z dwóch grup substancji – obok inhibitorów organicznych. Ich celem jest zatrzymywanie procesu utleniania powierzchni metali na skutek kontaktu z powietrzem i wilgotnym środowiskiem. Są one produkowane na bazie związków chemicznych zaliczanych do kilku podstawowych grup. Są to między innymi najczęściej stosowane pasywatory – azotyny i chromiany oraz inhibitory nieutleniające – ortofosforany i krzemiany. Preparaty z grupy pasywatorów wchodzą w reakcję z powierzchnią metalu, tworząc na niej ochronną warstwę tlenku. Zapobiega ona migracji jonów do otoczenia. Dwie pozostałe grupy związków alkalicznych tworzą buforową warstwę osadu, chroniąc metal przed kontaktem ze środowiskiem. Ich skuteczność wymaga około 100-krotnie większego stężenia od pasywatorów. W grupie środków poprawiających zdolność farb i lakierów do ochrony przed korozją są też produkty na bazie cynku i strontu, idealnie sprawdzające się w układach wodnych. Natomiast ortofosforan cynku dodatkowo zapobiega powstawaniu wykwitów pochodzących od taniny.